Anderhalve meter afstand. Dat is de richtlijn wanneer we ‘samen’ zijn. Enfin, wanneer ik in de supermarkt of tijdens mijn dagelijkse wandeling in de buurt van overwegend onbekende mensen kom. Is het jou ook al opgevallen hoe vriendelijk we in deze omstandigheden voor mekaar zijn? Hoe we mekaar nu met een minzame -we are in the same shit-lach begroeten?
Van de meesten van mijn niet-thuiswonende geliefden ben ik verder verwijderd. Die bevinden zich al snel ettelijke kilometers van mij vandaan: ver genoeg om mekaar niet te besmetten. Ook daar geldt een bijzonder algoritme: hoe langer het duurt dat ik hen niet kan knuffelen, hoe dichter ik hen voel. Hun zorgen, die deel ik, hun lastige gevoelens, die herken ik, en onze beperkte contactjes, die koesteren we.
Corona: dat is nabijheid in afstand, dat is de ander heel dicht voelen, ook al is die kilometers van je verwijderd. Dat is de kracht van verbinding: ook al ben je veraf, wij zijn toch samen. Je bent niet alleen!
* Door je lastige gevoelens te delen, ontdek je dat heel veel anderen net dezelfde verwarring, onzekerheid, boosheid of ongeduld ervaren. Gedeelde miserie, is halve miserie.
* Stuur een knuffel, laat een persoonlijke boodschap bezorgen, of ontmoet mekaar online, en je krijgt energie. Gedeelde vreugde is immers dubbele vreugde
#samenvoorallen