We zijn 10 dagen ver. In het beste geval vonden jullie wat routine. Of meer zelfs: het wegvallen van de schoolse structuur zorgt onverwacht voor minder stress en meer rust bij je kind. So far, so good dan.
In heel wat gezinnen begint het op mekaars lip leven wél zijn tol te eisen, hangt de spanning in de lucht en vliegen ze mekaar voor de banaalste kwesties in de haren. Tijd dus om je kinderen te leren ruzie maken én om zelf daarbij een bemiddelende scheidsrechter te zijn. En daarbij zijn er absoluut een aantal 'no go'-s.
1. Vraag NOOIT: 'Wie is er begonnen?'
Kinderen starten geen ruzie. Conflicten ontstaan wanneer iemand zich door de ander benadeeld voelt. Deze benadeling roept frustratie, verdriet, machteloosheid, enz... op. En zelfs volwassenen weten niet altijd goed hoe ze die emoties op een gepaste manier moeten uiten. Meestal komen we niet veel verder dan: 'STOP DAARMEE', een verzoek waarmee de ander zelden rekening houdt.
2. Ga NIET op zoek naar wie liegt en wie de waarheid zou vertellen?
Laat beide kinderen vertellen wat er volgens hen gebeurd is. Ze vertellen waarschijnlijk iets compleet verschillend . Als hun verhaal hetzelfde zou zijn, dan hadden ze waarschijnlijk geen ruzie. Bovendien heeft elk verhaal minstens 2 kanten. Ieder bekijkt het gebeuren door de eigen bril, vanuit het eigen perspectief. Zo zien we meestal veel makkelijker wat de ander ons 'aandeed' dan we beseffen hoe wij de ander benadeelden.
3. Trap niet in de val om er eentje gelijk te geven
Elk zijn waarheid dus. Gelijk bestaat niet, tenzij je op de rechtbank zit. Wees bijgevolg heel voorzichtig in je oordeel. Ga eerder met hen op zoek naar hoe je dit kan herstellen. Wist je dat verwijten eigenlijk negatief geformuleerde verwachtingen zijn? Vraag hen wat ze van mekaar verwachten en je zit gelijk in een positieve vibe.
4. Haast je niet om het op te lossen
Alle ruziemakers zijn verschillend. Er zijn korte en lange lontjes, briesende draken en koele sfinxen. Sommigen houden niet van conflict en willen de plooien snel gladgestreken zien. Terwijl anderen even tijd nodig hebben om koppig hun punt kracht bij te zetten. Toon respect voor ieders stijl en ga pas over tot herstel na een degelijke 'cool down' voor iedereen.
5. En dwing hen niet om sorry te zeggen
'Handje geven en sorry zeggen', Bijna elk kind ergert zich blauw aan deze opdracht. De ene weigert, de ander haast zich om van dit betekenisloos toneeltje af te zijn. Veel belangrijker dan sorry zeggen, is beseffen en verwoorden waarmee je de ander gekwetst hebt, ook al was dit niet met opzet. Echte verontschuldigingen voor concreet gedrag dus, dat is echt herstel!