Ze prijkt jaarlijks wel op één of ander verlanglijstje. Haalt ze hun verjaardag nog net, dan is het wel tegen Kerstmis dat de stijltang van de dames het begeeft of aan vervanging toe is. Dat ding draait overuren om aan de dagelijkse kapsel-eisen van mijn dochters te kunnen voldoen. Veel sneller dan de waarborgtermijn laat vermoeden, geeft dat toestel door oververhitting de geest.
Elk haartje dient getemd, elke lok geföhnd tot ze allen strak in de lijn van die miljoenen andere liggen. Vervolgens worden ze als een gordijn over de schouders gedrapeerd en met het hoofd bewegingsloos -als een sfinx met een stijve nek- op de juiste plaats gehouden. Zo gaan ze de deur uit, met hun perfecte coupe. Tegen de middag moeten zij wel nekkramp hebben.
Losse, lange, sluike haren : het hoort er waarschijnlijk bij, zowel bij meisjes van 16 als bij de huidige kapselmode. Dat is immers de reden waarom hun wekker elke dag opnieuw al op een ontiegelijk vroeg uur afloopt. Net als met hun kledij, horen ze er dankzij deze coiffure bij, zo zijn ze één van en net als al die anderen
Een coole haarlook is trouwens niet meer het monopoly van de meiden. Sinds het bij de boys-bands deel van hun imago werd, maken niet alleen de kleren maar ook de haren de man. Elk zichzelf respecterend en hip kapsalon investeerde de laatste jaren in een bedreven barbier.
Wat als je net dan getroffen wordt door haaruitval? Het overkwam die ene jongen. Amper 14 was hij, toen hij op een ochtend een kale plek ontdekte, helemaal bovenop zijn kruin. Dat was het begin van wat op erg korte tijd tot een complete kaalheid over zijn ganse lichaam leidde. Zelfs zijn wimpers vielen uit. De ene dokter wilde niks beloven, de andere durfde niks voorspellen. Geen haar op moeders hoofd dacht eraan zich hierbij neer te leggen en zo reisden moeder en zoon zowat de halve wereld rond van kwakzalver naar kwakzalver, op zoek naar een sprankel hoop en nog maar eens een andere pijnlijke behandeling.
Ondertussen is hij 16 en nog steeds haarloos. Sinds hij in die speciaalzaak zijn op maat gemaakte pruik mocht passen, lukt het hem niet meer om in de spiegel te kijken. Dat was de laatste keer. Die aanblik was ondraaglijk. Was hij die jongen die hem zo verward aankeek? Het leek wel een vreemde.
Net nu hij moet zoeken en vinden wie hij wil zijn, heeft deze meedogenloze ziekte dat al voor hem beslist. Hoe accepteer je dat je anders bent wanneer je vooral gelijk aan al je leeftijdsgenoten wil zijn? Je draagt hetzelfde ‘uniform’, beluistert dezelfde muziek, en haalt een identiek mobieltje uit je broekzak.
Hoe aanvaard je dat je anders bent, zeker wanneer dit anders zijn zo pijnlijk duidelijk aan de buitenkant zichtbaar is?
De wereld draait door maar zijn leven staat stil. Net als Samson, verloor hij met zijn haren ook zijn kracht. Hij heeft de pauzeknop ingeduwd. Als een hamster in zijn winterslaap, trok hij zich terug in zijn vertrouwde nest. Naar school gaat hij niet en zijn vrienden ziet hij amper. Hij vreest hun blikken, wil hun vragen vermijden. Alles moet wachten, het leven on hold want hij wacht op haar.